Puszcza Piska to duży kompleks leśny położony na terenie gmin: Mikołajki, Mrągowo, Piecki, Sorkwity, Biskupiec, Biała Piska, Orzysz, Pisz, Ruciane-Nida, Dźwierzuty, Rozogi, Szczytno, Świętajno w województwie warmińsko-mazurskim, Kolno, Turośl w województwie podlaskim oraz Łyse w województwie mazowieckim.
Puszcza Piska przylega do Mazurskiego Parku Krajobrazowego oraz do Niziny Mazurskiej. Powierzchnia całej puszczy wynosi ok. 100 tys. ha. W skład obszaru Puszczy Piskiej wchodzi wiele jezior, które pełnią także rolę rezerwatów. Należą do nich m.in. Bełdany, Jezioro Nidzkie, Jegocin, rezerwat przyrody Jezioro Warnołty, Roś i Jezioro Mokre a także największe z nich Śniardwy. Przez obszar przepływają dwie główne rzeki ? Krutynia i Pisa.
Południowa jej część porasta piaski i torfowiska niskie. Odwadniana jest przez dopływy Narwi takie jak Pisa czy Szkwa. Na jej terenie znajduje się wiele jezior, a w północnej części puszczy zlokalizowana jest Kraina Wielkich Jezior.
Puszcza Piska porośnięta jest lasami sosnowymi i świerkowymi z niewielką domieszką brzozy, osiki, klonu, olchy i dębu (które można spotkać w południowej części Puszczy) rosnących na sandrowych piaskach. Szczególnie znana jest „sosna mazurska”, która porasta m.in. wschodnie brzegi Jez. Mokrego. Osiąga ona wysokość 40 m i wiek 200 lat. Obszar Puszczy Piskiej jest ostoją ptaków o randze europejskiej. Przez obszar puszczy przebiega założony w 1977 r. Mazurski Park Krajobrazowy (53,6 tys. ha). Najcenniejszy rezerwat znajduje się na jeziorze Łuknajno, gdzie znajduje się ostoja łabędzia niemego. Symbolem parku jest jednak bocian biały, którego gniazda widać w wielu wioskach.
W lasach żyje dużo gatunków zwierząt: m.in. jelenie, łosie, sarny, dziki, zające, lisy i od niedawna rysie . W dawnych czasach na obszarze Puszczy można spotkać było: tury, niedźwiedzie i rosomaki. W Kadzidłowie na obszarze 100 ha znajduje się prywatny park dzikich zwierząt w którym wilki, jelenie, daniele, łosie, tarpany, dziki, miniaturowe kozy, osiołki i bobry. Można poobserwować żubra i bizona, a także ptaki ? głuszce, bociany i żurawie. W bardziej nawodnionych okolicach swoje żeremia budują bobry.
W runie występują chronione rośliny, m.in. lilia złotogłów, wielosił błękitny, rosiczka okrągłolistna, wawrzynek wilczełyko, miodunka, żubrówka, obuwnik i 10 gatunków z rodziny storczykowatych. W podszycie występuje m.in. jałowiec, leszczyna, jarzębina, czeremcha, kruszyna, trzmielina i jeżyny.
W części północnej dominują wzgórza moreny czołowej, pofałdowane równiny moren dennych, tereny międzymorenowe wypełnione utworami piaszczystymi i liczne jeziora rynnowe. Ta część geograficznie obejmuje teren od północy: Sorkwity, Mrągowo, Użranki a od południa: Maradki, Kosewo, Zełwągi i Mikołajki. W części południowej dominują rozległe równiny sandrowe, poprzecinane dolinami wypełnionymi utworami torfowymi. Dnem tych dolin spływa nadmiar wód, które odprowadzane są w kierunku Narwi.
W wyniku działalności lodowca region został pokryty grubą warstwą utworów pochodzenia lodowcowego i wodno-lodowcowego o miąższości często przekraczającej 200 m. Na terenach morenowych utwory te stanowią głównie gliny zwałowe, utwory kamieniste, żwiry i piaski zazwyczaj silnie ze sobą przemieszane, a na terenach sandrowych ubogie piaski i żwiry. Te utwory polodowcowe stały się głównym materiałem glebotwórczym. Stąd w północno-zachodniej części gleby brunatne, płowe i rdzawo-brunatne, wytworzone zostały z utworów zwałowych-glin lekkich i spiaszczonych, piasków gliniastych lekkich i mocnych, zwykle żwirowatych, stanowiąc bogate siedliska lasów mieszanych i lasów świeżych. Gleby w środkowej i południowej części wytworzyły się z piasków pochodzenia wodno-lodowcowego (sandry) i z piasków rzecznych terasów akumulacyjnych. Z utworów tych wytworzyły się głównie gleby rdzawe, rzadziej bielicowe, a na żyźniejszych piaskach rdzawo-bielicowe. W obniżeniach terenu wytworzyły się gleby torfowe, murszowe i różne gleby pobagienne.
Najbardziej rzucającym się w oczy elementem sieci hydrograficznej są jeziora ? z największym polskim jeziorem, Śniardwy a także: Tałty, Mikołajskie, Bełdany, Jez. Nidzkie, Jez. Mokre czy Łuknajno i Pogubie Wielkie. Jeziora te są rozmieszczone dość równomiernie na całym obszarze. Dominują jeziora eutroficzne, znacznie rzadsze są średnio żyzne jeziora mezotroficzne. Bardzo interesujące są ubogie jeziorka dystroficzne, charakteryzujące się brunatną barwą wody, bogate w związki humusowe.
Jeziora te usytuowane są zazwyczaj w bezodpływowych zagłębieniach śródleśnych, otaczają je często torfowiska wysokie. Spośród rzek do największych i najbardziej znanych należą Krutynia i Pisa, która odprowadza wody z południowej części Wielkich Jezior Mazurskich do Narwi. Bogata jest sieć drobnych rzeczek strumieni i rowów. W południowej części swój początek biorą spływające w głąb Kurpi Rozoga, Szkwa i Rybnica. Cennym uzupełnieniem sieci hydrograficznej są liczne torfowiska. Tworzyły się one w dolinach rzek i nad brzegami niektórych jezior. Znaczna ich część została zamieniona na łąki i pastwiska. Obecnie większe ich powierzchnie zachowały się w rejonach takich jezior jak Roś, Pogubie, Łuknajno czy też w dolinie Krutyni. Sporo jest niewielkich powierzchniowo torfowisk wysokich położonych w bezodpływowych zagłębieniach, zasilanych jedynie przez ubogie wody opadowe. Porasta je bardzo charakterystyczna roślinność, którą tworzą mchy torfowce, liczne krzewinki takie jak bagno zwyczajne, borówka bagienna, żurawina. Spotyka się tutaj zazwyczaj karłowate sosny. Bardzo ciekawe są torfowiska przejściowe łączące cechy zarówno torfowisk niskich, jak i wysokich.
Park Etnograficzny w Olsztynku:
Camp Wiking Ośrodek Szkoleniowo-Wypoczynkowy Perkoz:
Gospodarstwo Rybackie Szwaderki:
